#λέω εγώ τώρα

[allo-frouto]

Ε θα σε φιλουσα αφού δε θα μιλούσαμε

Μου ακούγεται πιο εποικοδομητικό αυτό.

[iveneverbeenmorestressedinmylife]

Χειιιιι πήγα σε ένα μαγαζί με dvd και δίσκους στο Μοναστηράκι σήμερα και δεν θα πιστέψετε ΤΙ βρήκα. Εδώ δεν το πίστευα εγώ η ίδια.

Τα χαμένα συλλεκτικά dvd του Παρά Πέντε....20 ευρώ το ένα ναι αλλά τα ακούμπησα με τα ίδια μου τα χέρια. Νιώθω συγκινημένη.

[sweetbutphychx]

Εχθές έφτασα στην δουλειά μου λίγο νωρίτερα οπότε αποφάσισα να κάτσω σε κάποιο παγκάκι να ακούσω μουσική. Απέναντι στο πάρκινγκ ένα σταματημένο αυτοκίνητο και η πόρτα ανοιχτή. Μια κυρία γύρω στα 65-70 με κοιτούσε. Υπέθεσα ότι κάποιον περίμενε. Μετά από λίγη ώρα αποφασίζει να ανοίξει την πόρτα και να κατευθυνθεί προς το μέρος μου.

"Μπορώ να κάτσω εδώ κοπέλα μου; Περιμένω την κόρη μου που είναι μέσα εγώ βαρέθηκα" Μου λέει

"Φυσικά" της απαντάω.

Κάθεται και κοιτάει μπροστά. Νόμιζα πως δεν θα μιλήσει καθόλου καθώς έβλεπε ότι φοράω ακουστικά.

"Ο κόσμος άλλαξε. Και εσείς αλλάξατε. Εμείς δεν ήμασταν έτσι"

Βγάζω τα ακουστικά και την κοιτάω με απορία περιμένοντας να δω τι άλλο έχει να πει. Δεν συνέχισε την κουβέντα όμως. Μου είπε πόσο της άρεσαν κάποια πράγματα που βρήκε στο μαγαζί που δουλεύω. Μου είπε μπράβο που δουλεύω για να στηρίζω εμένα και να μην βασίζομαι στους γονείς μου. Μετά από αυτό το θέμα ξαφνικά σιωπή.

"Εσύ έχεις κανένα καλό παιδί;"

"Όχι" της απαντάω...

"Είσαι πολύ όμορφη γιατί έτσι;" Με ρώτησε

"Δεν έτυχε να είναι κανένα παιδί καλό όπως είπατε και εσείς. Σπουδάζω ακόμα ίσως είναι νωρίς. Όλα στη ώρα τους"

"Μην μείνεις μόνη σου κορίτσι μου η μοναξιά δεν είναι ωραία. Οι άντρες άλλαξαν τώρα. Κάποιος όμως θα είναι καλός θα δεις. Ψαξτο�� και θα τον βρεις. Στην εποχή μας δεν υπήρχαν οι έρωτες. Ήταν αθώα τα πράγματα. Φιλιά αγκαλιές. Μέχρι εκεί. Τώρα όλοι ��κέφτονται τους έρωτες. Να προσέχεις τι δίνεις και σε ποιον. Όχι για να μην σου πουν κάτι. Αλλά γιατί δεν το αξίζουν. Θυμάμαι εγώ ήμουν κάπου στα 16-17 έβγαινα με έναν άνθρωπο έναν χρόνο. Ήρθε με ζήτησε γιατί του είχα πει ότι έχω ένα σπίτι. Με έδωσε ο πατέρας μου. Αλλά ο ίδιος ήρθε και μου ζήτησε να πουλήσω το σπίτι μου. Το σπιτάκι μου. Του είπα να φύγει. Μετά γνώρισα έναν άνθρωπο βγαίναμε πολύ λίγο καιρό. Μια μέρα μόλις το άφησα δεν πρόλαβα να πάω σπίτι, ήταν εκεί... Με ζήτησε και εγώ η πονηρή γύρισα και του είπα ότι δεν έχω προίκα ούτε λεφτά ούτε σπίτι. Η απάντηση του ήταν ότι με θέλει επειδή με αγαπάει. Όλα τα άλλα θα τα βρούμε. Θα τα φτιάξουμε. Του είπα ότι και εγώ τον θέλω. Ε και τον πήρα αυτόν τον άνθρωπο. Μείναμε μαζί χρόνια. Ζήσαμε στιγμές, αγαπηθήκαμε, πήγαμε ταξίδια, κάναμε τα παιδιά μας. Ωραία χρόνια. Τώρα έχω 22 χρόνια που τον έχω χάσει. Αλλά ακόμα εκείνα τα χρόνια παραμείνουν τα πιο όμορφα της ζωής μου. Τα σκέφτομαι συνέχεια. Πλέον δεν μπορώ να κάτσω μόνη μου. Μένω στη κόρη μου. Πάω στο σπίτι να καθαρίσω μια φορά την εβδομάδα. Πόσο να κάτσει ένας άνθρωπος στα 100 τμ μόνος του;"

Κοίταγε το κενό και που και πού έριχνε μια ματιά και σε μένα. Τα μάτια της βουρκωμένα. Λες και ήθελε να τα πει καιρό και κανένας να μην την άκουγε.

"Ακόμα μιλάτε με πολλή αγάπη με αυτόν τον άνθρωπο..." Της λέω η ανόητη λες και δεν το ήξερε...

"Τον αγαπάω και ας πέρασαν τόσα χρόνια. Δεν ξεχνιούνται. Μακάρι όλοι να ζήσουν κάτι τέτοιο"

Φαινόταν δεν ήθελε να μιλήσει πολύ για τα άσχημα που έζησε όπως η απώλεια... Δεν την διέκοψα ποτέ και συνέχισε..

"Τώρα οι άνδρες θέλουν το κομπλιμέντο τους. Πες του ότι είναι όμορφος αν στα μάτια σου είναι όμορφος. Μην του μαγειρεύεις δεν χρειάζεται. Δουλεύεις και εσύ. Σιδερωσε του μια μέρα, φτιαξτου το πρωινό του. Δώσε μια και θα σου γυρίσει 10 αν σε αγαπάει αληθινά. Δεν είναι νωρίς. Εγώ παντρεύτηκα πριν τα 18. Και όχι επειδή ήταν άλλες οι απόψεις αλλά ψάχναμε το αληθινό, δεν αλλάζαμε 10 ανθρώπους το μήνα. Όλοι θα βρουν τον άνθρωπο τους. Έτσι ��έω και στις εγγονές μου. Ότι ηλικία και να είστε αν βρείτε αυτόν τον άνθρωπο κρατήστε τον. Εσείς οι γυναίκες πλέον κάνατε τα διπλάσια από ότι κάναμε εμείς. Οι άντρες χειροτερεύουν. Δεν προσέχουν τον εαυτό τους, δεν ψάχνουν κάτι να κρατήσει, αλλά έρωτες της μια βραδιάς. Κάπου θα πάνε και αυτοί στο τέλος."

Δεν ήξερα τι να της απαντήσω, μέχρι να σκεφτώ κάτι συνέχιζε.

"Έχασα πολλούς ανθρώπους, κέρδισα άλλους τόσους. Έτσι είναι η ζωή. Έχασα τον άντρα μου, τον γιο μου, γονείς, θείους. Ποτέ δεν το ξεπέρασα. Μην με βλέπεις έτσι. Που δεν το δείχνω. Δεν τους ξεπερναμε ποτέ τους ανθρώπους που πέρασαν από την ζωή μας. Η ζωή συνεχίζεται όμως. Κοίτα να βρεις έναν άνθρωπο να μην την περάσεις μόνη την ζωή."

Της απαντάω ένα "δίκιο έχετε. Λυπάμαι..." προσπαθώντας να καταλάβω τι είπε. Πώς γίνεται ένας άγνωστος άνθρωπος να σου πει όλη του την ζωή μέσα σε 10 λεπτά; Και να σου μάθει και άλλα τόσα...

"Όμορφη είσαι γλυκιά με τους τρόπους σου ευγενική χαμογελαστή μια χαρά μπορείς να βρεις. Να κοιτάξεις να σε αγαπάει να σε έχει στα ώπα ώπα. Πες του ένα κομπλιμέντο τους αρέσουν αυτά."

"Τέτοια πείτε μου και θα τα πιστέψω" της απάντησα χαμογελώντας

"Να τα πιστέψεις. Τι καλύτερο έχουν οι άλλες; Μην ακούς κανέναν. Όλοι θα βρούμε τον άνθρωπο τους"

Κοιτάω την ώρα και χωρίς να το καταλάβω πέρασε η ώρα και έπρεπε να πάω για δουλειά.

Της είπα αντίο και μου είπε που μένει

"Άμα με δεις στον δρόμο ή κάπου έλα μίλα μου"

"Θα έρθω" της λέω έτοιμη να βάλω τα κλάματα

"Να προσέχεις" μου είπε

" Δεν θα σας ξεχάσω ποτέ ούτε ότι είπαμε... σας ευχαριστώ"

Έφυγα με ένα χαμόγελο όμως μέσα μου η καρδιά μου πήγε να σπάσει. Μη κατανοώντας εκείνη την ώρα πόσο χρειαζόμουν αυτήν την κουβέντα. Δεν ήξερα σε τι βαθμό έπρεπε να τα επεξεργαστώ όλα αυτά... Σαν σημάδι; Σαν μάθημα; Σαν προειδοποίηση; Το σίγουρο είναι ότι δεν θα την ξεχάσω ποτέ...

[anekplirwtoi-erwtes]

Είναι η ιδέα μου ή όσο περνάει ο καιρός γίνονται και πιο απαράδεκτα τα μηνύματα που στέλνετε εδώ μέσα; Μήπως να χαλαρώναμε λίγο λέω εγώ τώρα.

Δεν χρωστάει κανένας τίποτα σε κανέναν, και ONCE AGAIN το ότι ένα blog έχει NSFW content δεν σημαίνει ότι έχουμε πάντα τη διάθεση για καυλάντα ούτε ότι πρέπει να στέλνετε σιχαμερά μηνύματα που ΣΙΓΑ μη τολμούσατε να αρθρώσατε από κοντά 🦋 (είμαι έτοιμη για το anon/δειλό κράξιμο)

[fxckery-at-its-finest]

Θαλασσάκι μου / Θυμάσαι;

Δεν είμαι άνθρωπος που του αρέσει να μιλά για συναισθήματα. Κυρίως γιατί δεν πιστεύω πως κάποια συναισθήματα μπορούν να χωρέσουν σε λέξεις. Πόσο όμορφο είναι όμως όταν ένας άνθρωπος σου δημιουργεί τόση ένταση στην ψυχή σου, τόση που να μην μπορείς να την περιγράψεις. Και αρκείσαι σε μια τόσο μικρή λέξη, «αγάπη». Και τι είναι η αγάπη; Και εγώ πώς και γιατί έτυχε να την ζήσω μαζί σου;

Σε αυτό το κείμενο θα σας μιλήσω για έναν αλλιώτικο Αύγουστο, ή μάλλον Σεπτέμβριο. Θα καταλάβετε.

28 Φλεβάρη 2022

Βρίσκομαι στο ��πίτι μιας πολύ καλής μου φίλης. Είχαμε καιρό να βρεθούμε, οπότε τώρα έχουν μαζευτεί πολλά για συζήτηση.

Καθώς στρίβω το τσιγάρο μου, χαζεύοντας στο κινητό μου, βλέπω εσένα. Τι όμορφο πλάσμα είσαι Θεέ μου με τα πιο καταγάλανα μάτια, που θυμίζουν τρικυμίες.

Κοιτάω την φίλη μου και της λέω «Τι λες; Να στείλω;» και εκείνη γελώντας μου απαντά «Πας καλά εννοείται, τί έχεις να χάσεις;»

Τι έχω να χάσω;

Και έτσι έστειλα ένα κουρασμένο μήνυμα στις 3 τα ξημερώματα. Και από εκεί και πέρα μιλούσαμε όλη νύχτα. Δεν νομίζω ότι στο είπα ποτέ αλλά εκείνη η νύχτα ήταν η πρώτη φορά μετά από καιρό που ένιωσα ξανά ζωντανή. Ένιωσα ξανά εγώ. Περπατούσα μέσα στα στενά της Θεσσαλονίκης και είχα το νου μου μόνο στα δικά σου μηνύματα, να προλάβω να απαντήσω πριν σε πάρει ο ύπνος.

Και τελικά το ίδιο πρωί δεν πήγαμε σχολή. Ήρθες σπίτι μου και καθόμασταν και μιλούσαμε. Και κοιμηθήκαμε και αγκαλιά. Είχαμε τόσο ωραία χημεία από την πρώτη φορά. Θυμάμαι, δεν χόρταινα να κοιτάζω τα μάτια σου, και δεν ήμουν άνθρωπος που κοιτούσε μάτια. Κρεμιόμουν από κάθε μικρή λέξη που έβγαινε από τα χείλη σου, σαν να εξαρτιόντανε όλο μου το κορμί από εσένα. Και η ειρωνεία είναι πως πάντα μου το χτυπούσες πως εσύ με ερωτεύτηκες από την πρώτη φορά που με είδες, αλλά εγώ κατέληξα να σε αγαπάω παραπάνω.

Θυμάσαι;

14 Μαρτίου 2022

Έχουν περάσει 2 βδομάδες περίπου που είμαστε κάθε μέρα μαζί. Δεν ήξερα αν τελικά ήθελα σχέση αυτόν τον καιρό. Βλέπεις, με έχει πληγώσει πολύ η κατάντια του έρωτα. Έχω μάθει να κλείνομαι στον εαυτό μου και να μην θέλω να δώσω ευκαιρία σε κανέναν να μάθει το τι κρύβω μέσα μου. Αλλά μαζί σου είναι αλλιώς. Μαζί σου νιώθω το παιδί μέσα μου να χαμογελάει ξανά. Νιώθω για πρώτη φορά μετά από καιρό χαρούμενη. Σαν να μαθαίνω να ζω ξανά από την αρχή.

-«Σε ερωτεύτηκα από την πρώτη στιγμή που σε είδα ξέρεις» μου ψιθυρίζεις όσο καθόμαστε αγκαλιά στον καναπέ μου.

-«Δεν ξέρω τι να σου πω, μου αρέσεις αλλά νομίζω πως δεν είμαι έτοιμη για κάτι σοβαρό», σου απαντώ, τρομαγμένη για άλλη μια φορά.

-«Δεν μπορώ να συνεχίσουμε έτσι όμως. Σε θέλω δική μου. Θέλω να ξυπνάω ξέροντας ότι ανήκω σε σένα. Και εσύ σε εμένα. Ή εγώ και κανένας άλλος. Ή τίποτα.», μου λες και εγώ σε κοιτάω με γουρλωμένα μάτια.

Θυμάσαι;

Και αν δεν πάει καλά; Και αν βγω αδικημένη πάλι εις βάρος της δικής σου υποτιθέμενης αγάπης; Τι θα κάνω μετά;

Αλλά σε θέλω τόσο πολύ γαμώτο. Δεν το έχω ξανανιώσει αυτό με κανέναν στο ορκίζομαι.

Τι να κάνω;

Τι να κάνω;

Να σε χάσω επειδή φοβάμαι;

Ή να σε κερδίσω για να ζήσω;

Στο Πάρτι

Έκανε ένα πάρτι καλωσορίσματος στο νέο σπίτι η κολλητή σου και με κάλεσες. Δεν ήξερα αν θέλω να έρθω, αν θέλω να γνωρίσω όλους τους φίλους σου. Και αν δεν με συμπαθήσουν; Είναι και μεγαλύτεροι και αλλιώς.

Αλλά ήρθα.

Και μιλούσα με όλους.

Και όλοι με πλησίαζαν θέλοντας να με γνωρίσουν. Και τότε κατάλαβα πόσο πολύ τους μιλάς για εμένα.

Και καθώς καθόμουν στην κουζίνα, πίνοντας σφηνάκια με την κολλητή σου, γύρισα και της είπα:

«Με εγκρίνεις;»

Και εκείνη απάντησε:

«Είσαι το καλύτερο που θα μπορούσε να συμβεί στην ζωή του αυτήν την περίοδο. Θέλω να το δώσετε μια ευκαιρία».

Κοίταξα εσένα που χόρευες ανέμελα σε κάτι ελληνικά έντεχνα μαζί με τους φίλους σου. Χαμογελούσες λες και δεν σε ένοιαζε τίποτα άλλο, παρά μόνο να βγουν σωστά εκείνα τα βήματα. Που και που με κοιτούσες και μου έσκαζες και ένα χαμόγελο φωνάζοντας «Είσαι πανέμορφη».

Και το αποφάσισα. Ήμουν σίγουρη. Σκέφτηκα «Αυτό θέλω. Πάω να το πάρω».

Πήγα στον υπολογιστή και έβαλα το αγαπημένο σου ισπανικό τραγούδι.

Και ήρθα κοντά σου.

Σε αγκάλιασα, σε φίλησα απαλά προσπαθώντας να μαζέψω όλο μου το κουράγιο μέσα από τα χείλη σου.

«Μπορώ να γίνω η κοπέλα σου;»

σου είπα, περιμένοντας μια απάντηση από αυτά τα χείλη που δεν χορταίνω να φιλάω. Από αυτά τα χείλη που τρόμαζα στην ιδέα ότι μπορούν να με ματώσουν. Αλλά δεν με ένοιαζε. Για τα δικά σου μάτια άξιζε να αδειάσει όλο μου το σώμα.

Άρχισες να δακρύζεις και με αγκάλιασες. Οι φίλοι σου μας κοιτούσαν από την απέναντι γωνία και χαιρόντουσαν.

Είμαστε μαζί.

Είμαι δικιά σου.

Θα τα καταφέρουμε.

Πόσο σε θέλω.

Τόσο ώστε να μας δώσω μια ευκαιρία. Τόσο ώστε να αποφασίσω να διαγράψω οποιοδήποτε πληγωμένο παρελθόν μου και να θέλω να γράψω το μέλλον μου μαζί σου. Ένα όμορφο μέλλον. Βασισμένο σε εσένα και σε εμένα. Σε εμάς.

Θυμάσαι;

25 Μαρτίου 2022

Καθόμαστε σε κάτι σκαλάκια στην Ροτόντα. Εσύ κλαις γιατί είδες κάτι που σου θύμισε ένα παλιό, ξεραμένο κομμάτι που σου άφησαν οι πρώην σου.

Και με κοιτάς με τα δάκρυα να τρέχουν όσο εγώ σου εξηγώ ότι ποτέ δεν θα σε πλήγωνα.

Θα προτιμούσα να πληγώσω τον εαυτό μου πριν πληγώσω έστω και λίγο εσένα.

Και δεν θα φύγω.

Μέχρι να με διώξεις εσύ.

-«Θέλω να σου πω κάτι αλλά φοβάμαι γιατί είναι νωρίς», μου λες.

-«Και εγώ το νιώθω μωρό μου…», σου λέω σφίγγοντας το χέρι σου.

-«Σε αγαπάω».

-«Και εγώ σε αγαπάω».

Καλοκαίρι 2022

Πάμε παντού μαζί.

Σε συναυλίες, σε μπαρ, σε θάλασσες, σε νέα μέρη.

6 μήνες μαζί σου και ένιωθα σαν να σε ξέρω χρόνια. Δουλεύαμε και οι δυο. Εγώ Θεσσαλονίκη, φτιάχνοντας κρέπες, εκείνες που πάντα μου έλεγες πως τις λάτρευες. Και εσύ στο χωριό σου. Είναι δύσκολη η απόσταση. Όταν σε αποχαιρέτησα γιατί θα σε ξανά έβλεπα σε δυο βδομάδες έκλαιγες. Στεναχωριόσουν επειδή δεν είχαμε ξαναπεράσει μακριά ο ένας από τον άλλον για τόσο καιρό.

Μου έγραψες και ένα ποίημα.

«Δεν έχω υπάρξει και για πολύ καιρό μακρυά σου να πούμε και την αληθεια. Και είναι ειρωνικό γιατί ζούσαμε τόσα χρόνια χωριστά . Με κάνεις να αναρωτιέμαι πως ανέπνεα παλιότερα χωρίς εσένα δίπλα μου .Όταν δεν σε βλέπω κάτι μου λείπει. Εσύ μου λείπεις βασικά. Όλο σου το είναι.»

Θυμάσαι;

«Στα χέρια σου ηρεμώ»

«Σε παρακαλώ μην φύγεις»

30 Σεπτεμβρίου 2022

Πήγες σε ένα πάρτυ μιας φίλης σου και έμεινες μέχρι τα ξημερώματα. Αυτήν η φίλη σου εμένα δεν με συμπαθεί, δεν με κάλεσε. Έτσι εγώ ήρθα στο σπίτι μιας πολύ καλής και αγαπητής μου παλιάς παρέας. Και ξημερώνει η επέτειός μας. Σου στέλνω μήνυμα για να μην νομίζεις ότι το ξέχασα. Το σκεφτόμουν όλη την ώρα για την αλήθεια.

Δεν μου απάντησες στο μήνυμα.

Σε πήρα τηλέφωνο, ελπίζοντας να το ακούσεις μέσα στην βαβούρα του πάρτι.

Δεν το σήκωσες.

Γύρισα στους φίλους μου και τους είπα «Έχω ένα κακό προαίσθημα».

«Άντε ρε ‘συ, δεν μπορείς να πιστέψεις ότι για μια φορά σου έχει τύχει κάτι καλό; Σταμάτα να τα υπεραναλύεις όλα στο κεφάλι σου».

Ίσως να ‘χουν δίκιο.

Αλλά γιατί δεν έχει απαντήσει;

Πού είναι;

Μήπως εγώ είμαι υπερβολική και αφήνω το μυαλό μου να πάει μονο στο χειρότερο;

Γιατί είμαι έτσι;

Το ίδιο πρωί ήρθες σπίτι μου κλαίγοντας.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Εσύ απλά έτυχε να χορεύεις.

Είχες πιει και λίγο.

Δεν ξέρεις πως έγινε.

Είπες ότι δεν θα το ξανά έκανες ποτέ.

Και εγώ κάθομαι βουβή. Το μυαλό πάει να σπάσει στην ιδέα ότι ακούμπησες ξένα χείλη.

Και δεν μπορώ να βγάλω την εικόνα από το κεφάλι μου.

Μα δεν το ήθελες.

Μα δεν σήμαινε τίποτα για σένα.

Ήταν καταλάθος.

Σε συγχώρεσα.

Σε πίστεψα.

Αλλά η εμπιστοσύνη μου δεν θα ήταν ποτε ξανά η ίδια.

Έκανες ό,τι έκαναν και οι προηγούμενοι. Εκείνους που έβρι��ες και κατηγορούσες για τους φόβους μου.

Έκανες ό,τι έκαναν.

Και με κατέληξαν ψυχρή.

Αλλά εγώ σε συγχώρεσα.

Εγώ σε συγχώρεσα.

Σε συγχώρεσα.

Συγχώρεσα.

Θυμάσαι;

«Σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις. Δεν αντέχω για πολύ, σε παρακαλώ. Σε παρακαλώ μην με πληγώνεις και εσύ. Σε παρακαλώ»

Χριστούγεννα 2022

Πόσο σε αγαπάω, πόσο με φοβίζει η ιδέα μακριά σου.

Λατρεύω κάθε λεπτομέρεια που μ’έχεις αφήσει να μάθω για εσένα.

Εγώ που έμαθα να τα περνάω όλα μόνη μου.

Εγώ πλέον θέλω μόνο εσένα δί��λα μου.

Οι κρίσεις πανικού μου ηρεμούν μονάχα στα χέρια σου.

Και τα δικά σου χέρια τρέμουν και εγώ τα φιλάω απαλά πάντα, κλειδώνοντάς τα μέσα στα δικά μου.

Για να σου θυμίσω.

Βλέπεις έχουμε και οι δυο προβλήματα.

Αλλά έχουμε ο ένας τον άλλον.

Και δεν θα ευχόμουν για τίποτα περισσότερο.

Αλλά γιατί το έκανες αυτό;

Θυμάσαι;

Πάσχα 2023

Δεν είμαι και πολύ καλά τελευταία. Η παλιά μου παρέα έχει έρθει εναντίον μου και έχω χάσει πολλά άτομα. Η σχολή δεν πάει ούτε αυτήν καλά.

Δεν θέλω να βγαίνω από το σπίτι μου. Με αγχώνει και η ιδέα του μέλλοντος. Με όλα τα άτομα που σχεδίαζα το μέλλον μου, έχουν πλέον φύγει.

Μα εσύ λατρεύεις να μιλάς για το μέλλον μας.

Έχεις σκεφτεί μέχρι και πως θα μοιάζει το σπίτι μας.

Μα εγώ φοβάμαι.

Πώς μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον μας όταν λίγο ποτό σε καταφέρνει να φιλάς ξένα χείλη;

Πως μπορείς να σχεδιάζεις το μέλλον με εμένα;

Είμαι ηλίθια.

Είμαι χαζή.

Δεν αξίζω τίποτα.

Δεν αξίζω την αγάπη.

Πρέπει να σε διώξω.

Δεν μπορώ, πνίγομαι.

Και όσο σκέφτομαι ότι θα τραβήξω και εσένα στον βυθό μου, δεν θέλω.

Μαλώσαμε πολύ εκείνη την μέρα.

Φωνάζαμε και εγώ έπαθα κρίση πανικού στα χέρια σου.

Μα εσύ δεν φεύγεις.

Εσύ λες πως αξίζω τα καλύτερα.

Λες ότι μ’αγαπάς πολύ. Για πάντα.

Και εγώ δεν ξέρω τι να πιστέψω.

Μου λες ότι πρέπει να πάω σε ψυχολόγο.

Γιατί έχω θέματα.

Μου το βάζεις σαν όρο, τον παίρνω σαν όρκο.

Για να έχω εσένα.

Πόσο με έχεις μπερδέψει.

Θυμάσαι;

Καλοκαίρι 2023

Δεν είμαι καλά. Η ψυχολογία μου όσο πάει διαλύεται όλο και περισσότερο.

Κάθε φορά που προσπαθώ να το συζητήσω μαζί σου δεν βγάζουμε άκρη.

Εσύ λες «Πώς γίνεται να πιστεύεις ότι δεν είσαι όμορφη από την στιγμή που στο λέω κάθε μέρα;».

Σου λέω «Δεν λειτουργεί έτσι».

Μου λες «Άμα είναι και εγώ να μην πιστέψω ότι μ’αγαπάς».

Τι ήταν αυτό;

Και γιατί το είπες;

Πιστεύεις ότι δεν σε αγαπάω;

Εγώ;

Εγώ που τους έδιωξα όλους για να έχω εσένα;

Εγώ που σε γνώρισα στην οικογένεια μου;

Εγώ που έκανα υπομονή γιατί εσύ δεν μεγάλωσες έτσι;

Εγώ που στα έλεγα όλα;

Εγώ που είχα μόνο εσένα;

Εγώ που δεν σε απάτησα ποτέ;

Εγώ που σε συγχώρεσα;

Εγώ δεν σε αγαπάω;

«Έχω κουραστεί να σε σηκώνω εγώ. Μάθε να σηκώνεσαι μόνη σου», μου είπες.

Και ηχεί σαν ��ντίλαλος στα αυτιά μου μέχρι σήμερα.

Ίσως έχεις δίκιο.

Ίσως είχα δίκιο.

Δεν πρέπει να σε τραβήξω στον βυθό μου.

Ίσως οι σχέσεις δεν είναι για εμένα.

Ίσως είμαι υπερβολικά πολύ προβληματική για κάποιον.

Ίσως ήρθε η ώρα να φύγεις και εσύ.

Όπως έκαναν όλοι.

Δεν κάνεις κάτι διαφορετικό δα.

Πρέπει να φύγεις.

Γιατί πέφτω και χάνομαι.

Και δεν θέλω να χαθείς μαζί μου.

Και εδώ που τα λέμε, τι δουλειά έχεις να μείνεις;

Να φύγεις αμέσως.

Να τα ξανά καταφέρω όλα μόνη μου.

Δεν έχω ανάγκη κανέναν σας.

Τόσα μου μάθατε, τόσα μου δώσατε, τόσο με καταστρέψατε.

Θυμάσαι;

7 Σεπτεμβρίου 2023

Βγήκαμε έξω να συζητήσουμε.

Τελείωσε η εξεταστική μου και νομίζω τα πήγα καλά.

Έχω έρθει κοντά με νέα άτομα και σχεδιάζω νέα πλάνα μαζί τους.

Και με εσένα νομίζω είμαι καλά.

Ακούς; Γίνομαι καλά!

Μαζεύω τον εαυτό μου σιγά σιγά!

Για σένα!

Για μένα!

Για ‘μας!

Ακούς αγάπη μου;

Γίνομαι καλά!

Μα εσύ θες να χωρίσουμε.

Νευριάζεις με τα νέα πλάνα που έχω κάνει με τους φίλους μου λέγοντας πως θα έπρεπε να τα έχω σχεδιάσει πρώτα μαζί σου.

Μα εσύ έχεις φίλους.

Εγώ δεν είχα φίλους.

Εσύ όλον τον καιρό ήσουν στην πόλη σου με τους δικούς σου ανθρώπους.

Εγώ δεν είχα δικούς μου ανθρώπους.

Τώρα βρίσκω και θέλω να ζήσω.

Και θέλω να είσαι συνοδοιπόρος.

Μα γιατί θυμώνεις;

Αλλά έχεις δίκιο. Δεν μπορώ να σε κρατήσω άμα θες να φύγεις. Και ούτε θα το κάνω.

Σου λέω «όντως πρέπει να χωρίσουμε».

Δεν μπορώ να σε κρατήσω κοντά μου αν δεν θες να μείνεις.

Και έχω κουραστεί να παλεύω για εμάς.

Με κοιτάς και μου λες «Το λες όντως ή το λες για να με κάνεις να νιώσω καλά που συμφωνούμε;».

Με έχεις μάθει τόσο καλά.

Αλλά δεν πρέπει να μάθεις την αλήθεια.

Δεν πρέπει να μάθεις πως βάζω εσένα πάνω από τον ίδιο μου τον εαυτό.

Και θέλω να είσαι εσύ καλά, πριν γίνω εγώ.

Και ας είναι αυτό μακριά μου.

Μιλήσαμε για όλες τις ωραίες μας στιγμές μαζί. Τις αστείες, τις πονεμένες, τις τολμηρές, όλα όλα όλα.

Και γελούσαμε και λέγαμε πως θα το πούμε στους φίλους μας.

Ξέρετε, οι φίλοι μας αναφερόντουσαν σε εμάς ως το ιδανικό ζευγάρι.

Άλλοι λέγανε «αν χωρίσετε εσείς, δεν θα πιστεύω άλλο στην αληθινή αγάπη». Ήμασταν μαγεία.

Θυμάσαι;

Φιληθήκαμε.

Αποχαιρετιστήκαμε.

Πόσο έκλαψα εκείνο το βράδυ.

Σε άφησα να φύγεις, όχι γιατί δεν σε αγάπησα ποτέ, αλλά γιατί σε αγάπησα περισσότερο από όλους.

Και ξαφνικά όλες οι υποσχέσεις που δώσαμε μοιάζουν άδειες.

Η αγάπη σου μοιάζει άδεια.

Άραγε με αγάπησες και εσύ όσο σε αγάπησα και εγώ;

Ήμουν όντως η πρώτη σου αγάπη όπως έλεγες;

Γιατί για εμένα ήσουν.

Για εμένα ήσουν τα πάντα.

Δηλαδή, είσαι τα πάντα.

Ιούλιος 2024

Πέρασαν μήνες από το τελευταίο μας φιλί. Σου έχω ήδη στείλει αμέτρητα μηνύματα παρακαλώντας σε να γυρίσεις.

Είμαι καλά.

Η σχολή μου είναι καλά.

Του χρόνου θα πάρω και πτυχίο.

Αλλά εσύ δεν νοιάζεσαι πλέον.

Εσύ είσαι σε μια νέα σχέση και δεν θες καμία επαφή μαζί μου. Έτσι λες στους φίλους σου.

Και κάθε φορά που πάω να σε πλησιάσω με διώχνεις.

Δεν έχουμε καν ο ένας τον άλλος στα κοινωνικά δίκτυα πλέον.

Σε έχω αφαιρέσει από παντού.

Και όταν στο είπα στο τηλέφωνο, τότε που έμαθα ότι έχεις αρχίσει κάτι καινούριο, με παρακάλεσες να μην το κάνω.

Μα δεν μπορώ να βλέπω εκείνη να μου κλέβει τον χορό μου μαζί σου.

«Σ’αγαπάω» μου είπες στο τηλέφωνο.

«Εγω Σ’αγαπάω περισσότερο» σου απάντησα.

«Ισχύει.»

Θυμάσαι τότε που μου είχες πει ότι ακόμα και αν παντρευόσουνα και εμφανιζόμουν εγώ, θα τα παράταγες όλα και θα έφευγες μαζί μου;

Τώρα γιατί δεν έφυγες μαζί μου;

Θυμάσαι τότε που μου υποσχέθηκες ότι θα μ’αγαπάς για πάντα;

Τώρα γιατί δεν θες να με αγαπήσεις;

Θυμάσαι όταν μου έλεγες πως μόνο εγώ σε ξέρω πραγματικά;

Πόσο καθόλου δεν σε ξέρω τελικά;

Και τελικά πόσο άξιζε η σχέση μας όταν εσύ μπήκες σε μια καινούρια μέσα σε λιγότερο από 2 μήνες αφού χωρίσαμε;

Τόσο άξιζε η αγάπη μας.

Γιατί τόσο σου πήρε να με ξεπεράσεις.

Να ξεπεράσεις το άτομο που έλεγες ότι σε έμαθε να αναπνέεις.

Να ξεχάσεις τα πάντα.

Εμένα.

Εσένα.

Εμάς.

Με έχεις αφήσει ναυαγό σε ένα ερημονήσι.

Και δεν θέλω σε καμία άλλη θάλασσα να κολυμπήσω.

Βρήκα πολλά νησιά.

Όμορφα, νέα νησιά.

Που με θέλανε να μείνω.

Αλλά δεν ήταν σαν εσένα.

Κανένα νησί δεν είχε την παραξενιά σου, το χάδι σου, το χαμόγελο σου, το βλέμμα σου.

Κανένα νησί δεν μοιάζει με σένα.

Και εγώ σαν ναυαγός τριγυρνάω στην θάλασσα.

Ελπίζοντας πως κάποια στιγμή θα έρθεις να με σώσεις.

Μα δεν έρχεσαι ποτέ.

Θα ήταν ψέματα να πω ότι δεν μου λείπεις. Μου λείπε��ς πολύ. Και θέλω ακόμα πολύ καιρό για να μπορέσω να προχωρήσω.

Αλλά δεν είμαι θυμωμένη. Ποτέ δεν ήμουν μαζί σου.

Ούτε καν όταν έμαθα πως όταν με απάτησες, δεν ήταν ένα αθώο φιλί.

Ήταν φιλί με την πρώην σου σχέση.

Δεν σου θύμωσα ούτε όταν έμαθα πως έλεγες στους φίλους σου πόσο σου λείπει.

Ενώ σε εμένα έλεγες ότι κανένας δεν σε αγάπησε όσο εγώ.

Ποτέ δεν σου θύμωσα.

Γιατί σ’αγάπησα.

Και βασικά ακόμα Σ’αγαπάω.

Ακόμα και τώρα που πρέπει να μάθω να ζω μακριά σου.

Ακόμα και τώρα έχω το κουπόνι που μου είχες φτιάξει στο πορτοφόλι μου.

Ακόμα έχω το αγαπημένο σου μπλουζάκι.

Ακόμα έχω την μυρωδιά σου.

Και ας μη φοράω πλέον το ίδιο άρωμα.

Και έχω αλλάξει πολύ. Τόσο που δεν θα με αναγνώριζες.

Λένε ότι για να αλλάξει κάποιος, πρέπει να του συμβεί ή κάτι πολύ κακό ή κάτι πολύ καλό.

Άραγε εσύ τι ήσουν;

Γιατί όταν έφυγες, εγώ έγινα καλύτερη.

��λλά ήθελα να είμαι καλύτερη για σένα.

Και πλέον όσο αλλάζω σου μοιάζω.

Ακούω έντεχνα και λατρεύω τα πανηγύρια.

Πηγαίνω συνέχεια σε καφετέριες και μπαρ και πάντα παίρνω Βεργίνα.

Και όταν περνάω από εκείνο το στενό, εκείνο το στενό στο Ταραντίνο, κλαίω λιγάκι.

Και όταν τρώω καρμπονάρα πάντα θυμάμαι εμάς. Ήταν το φαγητό μας.

Πώς γίνεται να μην σου λείπουν όλα αυτά;

Πώς γίνεται να μην σου λείπω εγώ;

Θυμάσαι;

Κάθε άνθρωπος που θέλει να μάθει εμένα, πρέπει να ακούει πρώτα το όνομά σου.

Τέτοιο αποτύπωμα μου έχεις αφήσει.

Και οι φίλοι μου το ξέρουν.

Και με προσέχουν.

Και τους προσέχω και εγώ.

Το όνομα σου ακούγεται συχνά στην παρέα.

Και όλοι τρέχουν να με αγκαλιάσουν κάθε φορά που τους λέω ότι σε πέτυχα.

Θυμάσαι;

Να είσαι καλά και να προσέχεις Ντενιζέλ μου. Η αγαπημένη σου λέξη στα τουρκικά, που σήμαινε όμορφη θάλασσα.

Να είσαι καλά.

Να αγαπάς τον εαυτό σου όσο Σ’αγαπώ εγώ.

Και να θυμάσαι εμάς.

Γιατί εγώ θα μας θυμάμαι.

Και να μην αγχώνεσαι για μένα, θα είμαι εντάξει.

Εσύ να είσαι καλά.

Είσαι ένας υπέροχος άνθρωπος που έκανε λάθη.

Όπως και εγώ.

Θα σε θυμάμαι πάντοτε με χαμόγελο.

Αλλά βαθιά μέσα μου θα εύχομαι να μην σε είχα γνωρίσει ποτέ.

Γιατί τώρα θα πρέπει να σε θυμάμαι για περισσότερο καιρό απ’όσο σε ξέρω.

Και η αιωνιότητα είναι μεγάλη.

Μακάρι να την περνούσαμε μαζί.

Ίσως κατά μια έννοια να την περάσουμε.

Αφού η εικόνα σου θα βρίσκεσαι πάντα θαμμένη στις αγαπημένες μου αναμνήσεις.

Και ας ξαπλώνεις με το σώμα σου σε διαφορετικό κρεβάτι.

Δεν τα καταφέραμε μαζί.

Αλλά τα καταφέραμε ξεχωριστά.

Μόνο σε παρακαλώ, μην ξαναγυρίσεις.

Γιατί θα σε δεχτώ πίσω και δεν πρέπει.

Σε ευχαριστώ για όλες τις στιγμές.

Για όλα αυτά που μου έμαθες.

Σε ευχαριστώ για εσένα.

Τα χέρια μου πάντα θα τρέμουν άμα δεν κλειδώνουν με τα δικά σου.

Να θυμάσαι όμως πως το δικό μου σ’αγαπώ ποτέ δεν έληξε.

Και ούτε θα λήξει.

Σε αντίθεση με το δικό σου.

Γιατί, για να’μαστε ειλικρινείς.

Δεν θυμάσαι.

Και ούτε πρόκειται να θυμηθείς.

Να προσέχεις, φιλιά, και χρόνια σου πολλά.

Σ’αγαπώ, αλλά εύχομαι να μην.

Και συγγνώμη.

-11/07/2024, φανερώθηκα

[psychotiko-epeisodio]

Έχω να σου πω πολλά.Εχει γίνει της πουτανας εδώ από τότε που μ'αφησες .Κάποιος θα με έλεγε εντελώς αφελή ,γιατί συνεχίζω ακόμη και πιστεύω σε εσένα ,και κάποιες μέρες έτσι λίγο πιο ευαλωτες, θα 'λεγα πως πιστεύω ακόμη και σε εμάς.

Ξέρω ότι αν το διαβάσεις ποτέ,κάπου εδώ είναι το σημείο που θα γελάς και θα έπρεπε να γελάω και εγώ.Θα έπρεπε να μην τα σκέφτομαι αυτά,να έχω προχωρήσει και εν τέλη να μην θέλω καν να σε δω μπροστά μου.

Μα το σώμα μου ,συνεχώς σε αναζητά,χωρίς να το καταλαβαινω.Το μυαλό μου ,δεν μπορεί να σταματήσει να σε σκέφτεται.Οσο για την καρδιά μου,εκείνη έχει παγώσει την στιγμή που ήρθες στην ζωή μου,δεν μπορεί να την ζεστάνει πια τίποτα και κανείς.

Για εκείνη,ο χρόνος έχει σταματήσει ,το ίδιο δευτερόλεπτο που μου 'πες πως πια δεν μπορούμε να είμαστε μαζί.

Την τσακισες την γαμημενη .Εκείνη από την άλλη,δεν σου κρατάει καμιά κακια,παρά τις άπειρες προσπάθειες των γύρω μου και τις δικές μου για να την πείσουμε για το αντίθετο.

Δεν μπόρεσα ποτέ να σε μισήσω,ακόμη και όταν σε κοίταξα μέσα στα μάτια και στο φώναξα με όλη την δύναμη της ψυχής μου.Δεν σε μισούσα.Ημουν πληγωμένη.

Πιο πολύ μισούσα τον εαυτό μου,γιατί του έριχνα όλες τις ευθύνες για το ότι ποτέ δεν δούλεψε το μεταξύ μας.Πως θα μπορούσε άλλωστε να με αγαπήσει κάποιος,όταν εγώ η ίδια δεν μπορούσα να με αγαπήσω ;

Πως περίμενα από εσένα να με συγχωρήσεις για τα λάθη μου,όταν δεν μπορούσα να συνγχωρησω εγώ τον εαυτό μου;

Εγώ ήμουν εκείνη που υπό κανονικές συνθήκες θα έπρεπε να φύγω.Δεν μ'αγαπουσες γαμωτο.Δεν το έκανες ποτέ.Ημουν αρκετά καλή για τα σαββατοκύριακα σου ,μα ποτέ αρκετή για τις Δευτέρες σου.

Δεν μπορούσα να το δεχτώ.Δεν ξέρω τι είδα σε εσένα και πίστεψα τοτε και συνεχίζω να πιστεύω μέχρι και σήμερα σε αυτό.Δεν υπήρχε τίποτα εκεί.Τιποτα το οποίο να μου αποδεικνύει ότι άξιζε έστω στο ελάχιστο τα όσα πέρασα για να μείνω κοντά σου.

Και τώρα ξέρω πως προσπαθείς να προχωρήσεις.Και είσαι με εκείνη που μου 'λεγες την προηγούμενη φορά που τα σπάσαμε για λίγο πως δεν τσουλησε το πράγμα γιατί σκεφτοσουν εμένα.

Αλλο ένα ψέμα σου που πίστεψα.Τον εαυτό σου σκεφτοσουν πάντα.Οχι εμένα.Ηξερες πως καμιά δεν θα κάνει για εσένα τα όσα έκανα εγώ.Και δεν το λέω αυτό υπεροπτικά,απλά δεν άξιζες τίποτα από αυτά.

Την μισώ χωρίς να την ξέρω.Γιατι κρατάει στα χέρια της ,όνειρα δικά μου,προσδοκίες, συναισθήματα που πια με έχουν αφήσει μισή.Κραταει ολόκληρο τον κόσμο μου πρώτου πεσει για ύπνο, ξαπλώνοντας στην μεριά του κρεβατιού που ήταν η δικιά μου.

Μπαινοβγαινει "στο σπίτι μου",στο σπίτι αυτό που έχω αφήσει χιλιάδες αναμνήσεις,που όποτε δεν χωρούσα στο διαμέρισμα που νοίκιαζα,έτρεχα σ' αυτό για να με φιλοξενήσει.Το μόνο μέρος που αισθανομουν οικεία,και δεν μου ανοικει πια.Ανοικει σε εκείνη.Διαολε ,πως σκατα να το αποδεχτώ αυτό;

Δεν σου μιλάω πια γιατί δεν αντέχω.Ακομα και το "γεια" θα μου ξυπνήσει προσδοκίες ,που δίνω μάχη από το πρωί μέχρι το βράδυ ,για να τις κοιμησω.Σε χρειαζομουν τότε,και δεν ήρθες.Δεν νοιαστηκες.Πεθαινα για εσένα και έκανες πως δεν το βλέπεις καν.Ποιος μου είπε ότι τώρα θα αλλάξει κάτι;

Θα σε ξεχάσω κάποια στιγμή.Αυτο λέω στον εαυτό μου πόσο καιρό τώρα.Θα σε ξεχάσω ζγιατι μου το οφείλω γαμωτο,γιατί υπέφερα αρκετά με το να σε θυμάμαι.Υπεφερα αρκετά από τις προσδοκίες μου ,κάποιαα στιγμή θα σταματήσουν να υπάρχουν.��πως έφυγες εσύ,έτσι θα φύγουν και εκείνες.

Να είσαι καλά στην καινούργια σου ζωή.

[absolute-1nsanity]

μπορείτε να είστε λιγότερο κλοουν γενικά, λέω εγώ τώρα

[justforbooks]

Η λοταρία και άλλες ιστορίες: Το σκοτεινό βιβλίο της Σίρλεϊ Τζάκσον

Μια επιλογή διηγημάτων που ισορροπούν ανάμεσα στο μυστηριώδες, το τρομακτικό, το φιλοσοφικό και το υπαρξιακό

Πώς γίνεται να αποσπάσει κάποιος τον νου του από ένα πρόβλημα που δεν φαίνεται να έχει λύση, χωρίς να καταφύγει στα αντικαταθλιπτικά; Παίρνει τους δρόμους; Αρχίζει να σιδερώνει ξανά και ξανά τα ίδια ρούχα; Πιάνει να τηλεφωνεί σε φίλους που έχει να τους μιλήσει χρόνια; Αποφασίζει να μάθει μπριτζ; Λαδώνει το περίστροφο που του έχει αφήσει κληρονομιά ο πατέρας του; Τα δοκίμασα όλα! Αποδείχτηκαν ανώφελα. Κατέφυγα στην έσχατη λύση. Έπιασα στα χέρια μου ένα βιβλίο.

Είπα να δοκιμάσω και εγώ με το ογκώδες μυθιστόρημα του Χέρμαν Μπροχ, «Βιργιλίου θάνατος», το οποίο είχα κάποτε επιχειρήσει να διαβάσω αλλά το είχα παρατήσει κάπου στην πενήντα σελίδα. Η μετάφραση του Γιώργου Κεντρωτή μπορούσε να σπάσει τα νεύρα και στον πιο υπομονετικό αναγνώστη. Εξακολουθούσε να παραμένει το ίδιο εκνευριστική. Παράτησα λοιπόν τον Μπροχ. Κοίταξα ολόγυρα με απελπισία. Τα βιβλία πυργώνονταν γύρω μου σε τακτοποιημένες στοίβες. Πόσες φορές να ξανάπιανα στα χέρια μου το «Έγκλημα και τιμωρία»; Αναζήτησα τη λύτρωση στο νέο αίμα.

Έπιασα στα χέρια μου το βιβλίο «Η λοταρία και άλλες ιστορίες» της Σίρλεϊ Τζάκσον, μιας Αμερικανίδας που στη φωτογραφία της στο αυτί του βιβλίου έμοιαζε με θηλυκό Στίβεν Κινγκ. Απ’ ό,τι διαπίστωσα στη συνέχεια, το βιβλίο εντασσόταν σε μια σειρά με την ονομασία Tenebrae, σκοτεινό. Αυτό ακριβώς που χρειαζόμουν δηλαδή, κάτι σκοτεινό να με βγάλει από το σκοτάδι μου. Τι ευτυχής συγκυρία!

Ξάπλωσα –είχαν περάσει πια τα μεσάνυχτα– κι άρχισα να διαβάζω. Η συγγραφέας με παρέσυ��ε αμέσως στους κόσμους της. Το πρόβλημά μου φάνηκε να εξαφανίζεται μπροστά σε όσα βίωναν οι ήρωές της. Στη Λοταρία, για παράδειγμα, ύστερα από κλήρωση, η ηρωίδα οφείλει να δεχτεί αγόγγυστα –βέβαια εκείνη διαμαρτύρεται– τον λιθοβολισμό από τους συγχωριανούς της, αφού έτσι είναι η παράδοση στον τόπο της. Ο αναγνώστης δεν έχει ιδέα ως την τελευταία σελίδα για το τι πρόκειται να συμβεί.

Σε κάθε διήγημα που διάβαζα, το αναπάντεχο ήταν εκεί και με περίμενε. Δεν υπήρχε ζόφος –παρ’ όλο που συνάντησα και φαντάσματα εκεί μέσα–, υπήρχε μόνο κάτι αλλόκοτο που αναδυόταν καθώς προχωρούσε η αφήγηση. Το παράδοξο έκανε την εμφάνισή του εκεί που δεν το περίμενες, και ο αναγνώστης (δηλαδή εγώ), γύριζε τις σελίδες προσδοκώντας το στρίψιμο της βίδας.

Τι θα συνέβαινε άραγε σε εκείνο το ζευγάρι των αστών που αποφάσισαν να μείνουν λίγο ακόμη στο εξοχικό τους, ενώ όλοι οι υπόλοιποι παραθεριστές είχαν επιστρέψει στις πόλεις τους; Ποιος ήταν εκείνος ο άντρας με το λεπτό πρόσωπο κάτω από ένα ανοιχτόχρωμο καπέλο, που είχε ένα μικρό μουστάκι και ακολουθούσε από κάποια απόσταση τον κύριο Μπέρεσφορντ, καθώς ο τελευταίος γύριζε στο σπίτι από τη δουλειά του; Και πού εξαφανίστηκε ο Τζέιμι, και μάλιστα τη μέρα του γάμου του; Κι εκείνη η κοπέλα που το έχει σκάσει από το σπίτι της και όταν επιστρέφει ύστερα από τρία χρόνια, την αντιμετωπίζουν οι δικοί της σαν να μην την έχουν δει ποτέ, σαν να προσπαθεί να πάρει την ταυτότητα της χαμένης κόρης τους, τι θα απογίνει;

Σας λέω, ξέφυγε ο νους μου.

Όμως τώρα πρέπει να σας αφήσω. Κάποιος μου χτυπάει την πόρτα.

Daily inspiration. Discover more photos at Just for Books…?

[gemsofgreece]

Όχι πραγματικά… ακούστε τι λέει. Που ανάθεμα αν έχω ακούσει άλλο μουσικό / διάσημο τα τελευταία είκοσι χρόνια να αναλύει αυτό το σημαντικότατο ζήτημα.

Κι όμως, κανένα άλλο άχυρο ή τέλος πάντων λιγότερο συνειδητοποιημένο άτομο που έχουμε στείλει δεν έχει δεχτεί τόσες επιθέσεις από την Ελληνική κοινωνία. Και από ποιους;;; Από ποιους;;;;;;;;;;;;

Από τους φερόμενους ως «πατριώτες». Αυτή είναι μια απτή απόδειξη ότι η αγάπη ενός για τον τόπο του και την εκτίμηση στην κουλτούρα του ουδεμία σχέση έχει με τον εθνικισμό και τον κακώς εννοούμενο πατριωτισμό.

Δεν είναι σωστό να φοβάται κάποιος να εξερευνήσει ή και να αγαπήσει τα στοιχεία του τόπου και της χώρας του από ανησυχία μην θεωρηθεί εθνικιστής, διότι ο εθνικιστής δεν καθορίζεται τόσο από την αγάπη και τη γνώση για τη χώρα του, αλλά από το μίσος, την άγνοια και την περιφρόνησή του για τις υπόλοιπες.

Η Σάττι λοιπόν γνωρίζει περισσότερα για τη χώρα αυτή από τους «πατριώτες» Έλληνες που τη βρίζουν, την χαρακτηρίζουν αλλοδαπή θεωρώντας ότι αυτό είναι κάτι μειωτικό και φυσικά αγνοώντας ότι ούτε εκ των πραγμάτων είναι αλλοδαπή.

Οι Έλληνες εθνικιστές ή πατριώτες που ξερνάνε φωτιές εξαιτίας του τραγουδιού της Σάττι αλλά και γενικότερα ΠΟΛΛΟΙ από τους εθνικιστές πρέπει να καταλάβετε ότι σε μεγάλο βαθμό:

Δεν γνωρίζουν ελληνική ιστορία παρά λίγα, επιλεκτικά σημεία (Μέγας Αλέξανδρος, Σωκράτης, Παλαιολόγος, Κολοκοτρώνης και κλείσαμε. Και πολλά λέω ίσως)

Δεν κατανοούν τι συνιστά Ελληνικό πολιτισμό και τι όχι.

Δεν φέρονται με τρόπο που να τιμά την παιδεία που ισχυρίζονται ότι έχουν. (Δηλαδή δε μπορείς να κατηγορείς την Σάττι ότι μας δείχνει απολίτιστους και εσύ να βρίζεις, να καταριέσαι και να παρακαλάς ξένους να μην την στηρίξουν.)

Μπορεί κάποιος να σκεφτεί ότι το ανάγω σε ζήτημα με μεγαλύτερες διαστάσεις από ό,τι πραγματικά έχει αλλά δεν είναι έτσι. Είναι όντως τρελό αλλά η φετινή συμμετοχή στην Eurovision απογύμνωσε μπροστά μας ένα κοινωνικό φαινόμενο, που εγώ τουλάχιστον δεν είχα κατανοήσει τον βαθμό της ��οβαρότητάς του. Οι εφημερίδες ήδη το αναλύουν. Μέχρι και αμερικανικό βίντεο, εξαιρετικά διορατικό, ανέβηκε στο YouTube αναλύοντας τις αντιδράσεις κατά της Σάττι (με άλλα λόγια οι «πατριώτες» μας έκαναν ρεζίλι διεθνώς).

Μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση που έκανα είναι ότι πολλοί από τους πιο φανατικούς πολέμιους του τραγουδιού και του βίντεο είναι Έλληνες ομογενείς ή Έλληνες που μετανάστευσαν στην Δύση πρόσφατα. Δεν μπορώ να πω με σιγουριά τι σημαίνει αυτό, αλλά υποψιάζομαι ότι σχετίζεται με το αίσθημα κατωτερότητας απέναντι στους δυτικούς που κουβαλούν αυτοί οι ψευτοπερήφανοι Έλληνες.

Ας τονίσω άλλη μια φορά ότι κανείς δε λέει ότι πρέπει να σου αρέσει το τραγούδι ή το βίντεο ή να συμφωνείς απόλυτα με την οπτική της Σάττι. Άλλο αυτό όμως και άλλο να την καταριέσαι, να την ανακηρύσσεις εχθρό του έθνους και να αυτομαστιγώνεσαι στους ξένους επειδή η Ελλάδα την επέλεξε να μας εκπροσωπήσει. Καταλαβαίνετε ασφαλώς ότι υπάρχει τεράστια διαφορά μεταξύ των δύο.

Θα προσθέσω κάτι ακόμα εδώ, που θα φανεί άσχετο, αλλά δεν είναι. Όλοι ξέρετε αυτά τα βίντεο που κάθε χρόνο ρωτάνε τους νέους τι γιορτάζουμε στις εθνικές εορτές. Δείτε όμως τώρα αυτό, με μεσήλικες. Εάν αντέξετε βέβαια.

Αυτά λοιπόν. Και επαναλαμβάνω για να γίνει εντελώς κατανοητό: δεν έχει να κάνει με μια ηθική υποχρέωση να είσαι παντογνώστης πάνω στην ελληνική ιστορία ή κουλτούρα ούτε απαραίτητα να την αγαπάς τόσο. Δεν λέω αυτό. ΑΝ ΟΜΩΣ βλέπεις ότι πολλοί που ζουν σε αυτήν την χώρα 50-60 χρόνια και δηλώνουν πατριώτες / παλαιών αρχών / δεξιών πεποιθήσεων σε αυτόν τον μισό αιώνα που ζουν εδώ δεν κατάφεραν να καταλάβουν τι γιορτάζεται ΚΑΘΕ ΧΡΟΝΟ…

ε αυτό κάτι λέει. Για το ποιοι είμαστε σαν κοινωνία, σαν πολιτικά όντα, τι επιτυγχάνεται από το ελληνικό ��χολείο, ποιο είναι το γνωστικό επίπεδο, τι αγωγή λαμβάνουμε από το σπίτι, γιατί η Ελλάδα δεν θα ορθοποδήσει σύντομα. Και γιατί επιλέξαμε να δούμε την Σάττι σαν εχθρό, για παράδειγμα. Λέει πολλά.

[lodeur-de-la-pluie]

Επειδή η ζωή μας μοιάζει να φυραίνει μέρα τη μέρα, δε θα πει πως η ζωή  δεν αξίζει τον κόπο. Επειδή σ’ αγάπησα και σ’ αγαπώ ακόμη κι ας μην είναι όπως παλιά, δε θα πει πως πέθανε η αγάπη, κουράστηκε ίσως, σαν καθετί που ανασαίνει. Επειδή περνάς δύσκολες μέρες σκυμμένη σε χαρτιά και γκρεμούς  που δεν κλείνουν, κι εγώ πηδάω  τις νύχτες επί κοντώ λαχανιάζοντας, δε θα πει πως δεν έχουμε  μοίρα στον ήλιο, έχουμε  τη δική μας μοίρα. Επειδή πότε είσαι άνθρωπος  και πότε πουλί, φέρνεις στο σπίτι μας  ψωμάκια μικρά της αποδημίας κι ελπίζουνε τα παιδιά μας  σε καλύτερες μέρες. Επειδή λες όχι και ναι κι ύστερα όχι  και δεν παραιτείσαι, ντρέπομαι  για τα ίσως, τα μπορεί τα δικά μου, μα δεν αλλάζω, όπως δεν αλλάζεις κι εσύ, αν αλλάζαμε θα ‘μαστε πάλι  δυο άγνωστοι και θ’ αρχίζαμε  απ’ το άλφα. Τώρα ξέρουμε πού πονάς πού σωπαίνω πότε γίνεται παύση, διακοπή αίματος και κρυώνουν  τα σώματα, ώσπου μυστικό δυναμό  να φορτίσει πάλι τα μέλη  με δύναμη κι έλξη και δέρμα ζεστό. Επειδή είναι δύσκολο ν’ αγαπάς και δυσκολότερο ν’ αγαπάς τον ίδιο άνθρωπο  για καιρό, κάνοντας σχέδια και παιδιά  και καβγάδες, εκδρομές, έρωτα, χρέη  κι αρρώστιες, Χριστούγεννα, Κυριακές  και Δευτέρες, νόστιμα φαγητά  και καμένα, θέλοντας ο καθένας  να ‘ναι ο άλλος γεφύρι και δέντρο  και πηγή, κατά τις περιστάσεις  ή και όλα μαζί στην ανάγκη, δε θα πει πως εγώ δε μπορώ  να γίνω κάτι απ’ όλα αυτά ή και όλα μαζί, κι αν είναι να περάσω  μια ζωή στη σκλαβιά –έτσι κι αλλιώς– ας είμαι, λέω, σκλάβος της αγάπης.

|Μιχάλης Γκανάς — Προσωπικό|

[hachimitsuna]

τώρα που η mappa ακύρωσε την ταινία yoi ιτς οκέι θα γίνω εγώ ο Βίκτορ της καρδιάς μας και το επόμενο αστέρι του καλλιτεχνικού πατινάζ

... λέω και οριακά δε θα πιάσω τα πρώτα 5 επίπεδα στο πατινάζ σήμερα

[allo-frouto]

Γιατί να έκανα πλάκα για το Tokyo. 🤷🏻‍♂️

Επειδή δεν έχουμε μιλήσει σαν κανονικοί άνθρωποι πρώτα...

[sugarwithlime]

Γράφω μετά από καιρό. Δεν ξέρω αν θα φανεί βαρύ ή ακόμα πιο πολύ δεν με νοιάζει απλά θέλω να τα γράψω. Μετά 2.5 χρόνια ξαναβγαινω μαζί της. Νιώθω τα ίδια πράγματα. Ανυπομονησία, χαρά, συναίσθηματα που άλλες δεν τα πλησιάζουν και έρωτα…Πολύ έρωτα. Κοιτάω κατάματα τα μάτια που με έκαναν κομμάτια και νιώθω ότι δεν έσπασα ποτε αυτό το «ποτήρι» που είχε γίνει θρύψαλα. Είμαστε πιο καλά από ποτε, ίσως νωρίς τα λέω αυτά αλλά νιώθω ότι μπορούμε.

Αυτή την στιγμή μάλλον την πήρε ο ύπνος και με άφησε με τα παράπονα μου. Βλέπεις αναζητάω την αγάπη της, την λίγο πιο ευαίσθητη εκδοχή της ώστε να νιώσω ασφαλής να της τα δώσω ολα! Σήμερα είπε μερικά πράγματα που με έκαναν να νιώσω ότι είμαι στον «αέρα» πάλι και ότι δεν ξέρει τι νιώθει. Θα μου πεις «αυτό από την μια μπορεί να είναι καλό. Μπορεί να αισθάνεται πολλά»… «Μακάρι» θα σου απαντήσω γιατί αυτό ήταν το παράπονο μου για σήμερα, ήθελα να νιώσω λίγο ασφαλής.

Τι θες να σου πω για εκείνη; Δεν μου φτάνει το ταμπλερ ολόκληρο για να στη περιγράψω. Τουλάχιστον στο πως την βλέπω εγώ. Θα σου δώσω μερικές λέξεις : αγάπη, ευαισθησία, απρόοπτο, κρασί και ένα «ΕΜΕΙΣ». Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω ευάλωτος μπροστά της. Είναι η μοναδική που με κάνει να νιώθω. Θα μου πεις τώρα «είσαι obsessed», θα σου απαντήσω ότι της το έχω δηλώσει ανοιχτά ότι είναι η ΜΙΑ και τα ρισκάρω ολα δείχνοντας της το ποσό πολύ θέλω το μεταξύ μας.

Μετά από 3 χρόνια και κάτι είμαι ακόμα τόσο ερωτευμένος μαζί της. Υπάρχει κάτι πιο ωραίο; Σκληρός, περίεργος και κλειστός και μπροστά της λιώνω. Έτσι πρέπει. Συγνώμη στις κύριες αλλά θα πω κάτι που νιώθω πολύ καιρό Η ��ΝΤΡΕΣ ΟΤΑΝ ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ, ΕΡΩΤΕΥΟΝΤΑΙ ΑΠΟΛΥΤΑ! Έτσι και εγώ αντί αυτή την στιγμή να έχω νεύρα που δεν μου γλύκανε τα σημερινά μου παράπονα, κάθομαι και γράφω το ποσό την λατρεύω.

Μόλις πήρα χαμπάρι ότι το δωμάτιο μου μυρίζει από εκείνη τόσο όμορφα. Συχνά μου λέει ότι είμαι «κλαψας» γιατί γκρινιαζω για να μου δείξει αγάπη ή και μερικές φορές στεναχωριέμαι από μικροπράγματα. Αυτόν που λέει εκείνη «κλάψα» άλλες τον έλεγαν «δύσκολο, αναίσθητο, μαλακα». Η διαφορά απόστασης αυτών των δυο είναι μεγαλη. Αυτήν την διαφορά μπορεί να την εχει μόνο εκείνη. Να αγαπάτε ρε φιλε, να νιώθετε στο έπακρο και να τα γαματε ολα για το μεταξύ σας.

Με έχει ακούσει ο πατέρας μου να κλαιω για εκείνη. Τι να σου λέω τώρα δεν το χωράει ο νους μου. Κοιτάω να κάνω ότι περνάει από το χέρι μου για να είναι χαρούμενη. Για να βλέπω αυτές τις ματαρες που εχει να λάμπουν καθώς χαμογελάει και όχι να θολώνουν από το κλάμα. Άλλωστε για αυτό έχω μπει στη ζωή της, με κύριο λόγο να την κάνω όσο πιο ευτυχισμένη μπορώ. Έχουμε τραγούδια που ακούμε και σκεφτόμαστε κατευθείαν ο ένας τον άλλον.

Τώρα που ξεκινήσαμε πάλι να βγαίνουμε το είπε και στη μαμά της! Τότε δεν το έλεγε υπήρχαν πολλά στη μέση. Για εμένα ήταν ΑΛΜΑ. Όταν μου το είπε ντράπηκα λες και είμαι μικρό παιδί. Όταν μου είπε «κάτσε να σε βγάλω μια φωτό να σε στείλω στη μαμά μου να σε δει», αγχώθηκα τύπου…ΟΥΑΟΥ! Ελπίζω να είπε καλά πράγματα γιατί η μαμά είναι μαμά παίζει πάντα ρόλο και μετράει η άποψη της. Νιώθω οτι ολα θα πάνε καλά ή έστω ότι πλέον πάνε πολύ καλύτερα.

Με απόλυτη ειλικρίνεια για εκείνη…

Την αγαπΑω.

(Πάω να της πω καληνύχτα)

[ioannazoik]

Σε ένα παράλληλο σύμπαν εγώ και εσύ μένουμε μαζί στο ίδιο σπίτι. Τρώμε το μεσημεριανό στην καινούργια τραπεζαρία. Εγώ σου λέω για ακόμα μια φορά πόσο με έχει ενοχλήσει η στάση σου κι εσύ αδιαφορείς κοιτάζοντας το κινητό σου.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν κοιμόμαστε στο ίδιο κρεβάτι αλλά δεν κοιτάζουμε ο ένας τον άλλον. Έχουμε τις πλάτες γυρισμένες από την αντίθετη πλευρά, εγώ ψάχνω διέξοδο στον τοίχο κι εσύ κοιτάζεις στο παράθυρο ένα τρόπο διαφυγής. Οι ψυχές μας βράζουν στον εγωισμό.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν εσύ οδηγάς το παλιό μου αυτοκίνητο κι εγώ είμαι δίπλα σου. Για ακόμα μια φορά μου λες πως σε πνιγώ με την συμπεριφορά μου κι αδιαφορώ γιατί μου φαίνεσαι υπερβολικός.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν βρίσκουμε κι οι δυο συ��τροφιά αλλού, σε ξένα χέρια και φιλιά. Κι κάθε φορά που ερχόμαστε σε επαφή μεταξύ μας, ο ένας έχει πολύ καιρό να αγγίξει τον άλλον πραγματικά.

Σε ένα παράλληλο σύμπαν με πονάς. Σε ένα παράλληλο σύμπαν σε πονάω.

Δεν υπάρχει καυγάς, δεν υπάρχει μίσος.. υπάρχει μόνο παγωνιά κι κενό.

...Όπως κι να έχει σε αυτό το σύμπαν ήμαστε δύο ξένοι. Κι αν με ρωτούσε κάνεις τι θα προτιμούσα από τα δύο, θα έλεγα αυτό που ζούμε τώρα. Γιατί χίλιες φορές να μην σε βλέπω αλλά να σ' αγαπώ από μακριά παρά μια μέρα να μισήσω την ύπαρξη σου.

[johaerys-writes]

Lmao I forget that Panhellenic exams have changed so much over the years 😭

Νο1: ΑΔΙΚΊΑ ΝΑ ΕΊΣΑΙ ΕΛΛΗΝΊΔΑ ΚΑΝ ΝΑ ΓΡΆΦΕΙΣ ΤΌΣΟ ΜΑΓΕΥΤΙΚΆ ΣΤΑ ΑΓΓΛΙΚΆ (συνήθως εγώ είμαι αυτή που λαμβάνει αυτά τα σχόλια, οι φίλες μ με έχουν βαρεθεί. ΚΑΙ ΤΏΡΑ ΤΙΣ ΚΑΤΑΛΑΒΑΊΝΩ)

Νο2: Ναι ναι ξέρω ότι είπες πως δεν χρειάζεται να ντρέπομαι αλλά ΑΗΣΗΔΞΔΞΗΔΣΝΝΣΝΣΝΣΝ ΣΥΓΓΝΏΜΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗΗ, δεν έχω συνηθίσει πολλούς Έλληνες στα λιμάνια του ao3, και έχω κατενθουσιαστείιι

Και γω λέω, "άνετα θα μπορούσε να είναι Ελληνίδα, όσο και να μελετήσεις, δύσκολο να αναπαραστάσεις την ελληνική βαλκανική εμπειρία με τέτοια ακρίβεια

Ένα άλλο προδοτικό στοιχείο είναι ο τρόπος που γράφεις τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα. Ήμουν σε φάση "η μπρο έχει διαβάσει την Ιλιάδα, δεν εξηγείται αλλιώς"

Και ελπίζω να μην σε πειράζει που σου γράφω στα ελληνικάαα. Όσο και να λατρεύω τα αγγλικά, απειροελάχιστες ευκαιρίες μου δίνονται να τιμήσω την γλώσσα μας σε αυτά τα ξένα τα νερά, το οφείλω στην κολλητή μ αν τίποτα άλλο (τα μισεί τα αγγλικά)

(ΕΝΤΆΞΕΙ ΑΡΚΕΤΉ ΛΟΓΟΔΥΆΡΙΑ, το βουλώνω τώρα, σε έχω πρήξει Τ_Τ)

Καλή συνέχειαα, ευχαριστώ και πάλι που κρατάς αυτό το, αν μη τι άλλο, ιστορικό σιπ ζωντανό 🫡

Πραγματικά έχουν αλλάξει οι Πανελλήνιες πολύ τα τελευταία χρόνια, κι όσο έγραφα το Disasters ένα άγχος το είχα ότι θα φανεί πόσο δεινόσαυρος είμαι 🤣 Επίσης συμφωνώ απόλυτα ότι όσο και να μελετήσεις την ελληνική κουλτούρα είναι αδύνατο να απαθανατίσεις το ΧΑΟΣ και την παράνοια της τρου ελληνοβαλκανικής εμπειρίας σε γραφή. Δεν συγκρίνεται με τίποτα άλλο, πρέπει να το ζήσεις (if you know you know) εγώ έκανα ό,τι μπορούσα και πάλι δεν ξέρω αν το αποτύπωσα 100% αδφδκλσ ΕΝΙΓΟΥΕΙ

Παρόλο που ε��χα διαβάσει την Ιλιάδα στο σχολείο η αλήθεια είναι ότι δεν μου είχε κάνει κλικ τότε και δεν την είχα ξαναπιάσει για πολλά χρόνια, αλλά και πάλι κάπως τα κατάφερα και έφαγα κόλλημα με τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα πολύ καιρό μετά ... όσοι απο τους δικούς μου ξέρουν την εμμονή μου νομίζω τους φαίνεται λίγο έως αρκετά περιέργο και τους έχω κουράσει με τα ραντς μου για τον Αχιλλέα, οπότε αναγκαστικά έρχομαι εδώ για να τα πω 🤣 απλά τους σκεφτομαι και τους γράφω ασταμάτητα, σε φάση ακόμα και στον ηλεκτρικό όταν πάω στη δουλειά με τον κάθε μπάρμπα να κοιτάει το κινητό μου πάνω απο τον ώμο μου, γιολο 😎 αν θέλουν να διαβάσουν patrochilles smut, be my guest LMAO

Οι φίλες σου είναι οι πραγματικές MVPs αν σε ακούνε αγόγγυστα να τους λες για τον Πάτροκλο και τον Αχιλλέα, νομίζω ότι αυτή είναι η απόδειξη της πραγματικής φιλίας 😂

Καλή συνέχεια και σε σένα! Πάντα χαίρομαι πολύ όταν γνωρίζω Έλληνες στα λημέρια μας του τάμπλερ και ΑΟ3, είμαστε λίγοι αλλα καλοί!!!

[alloligo]

Ναι γιατι σε αλλες χώρες ειναι καλύτερα... Καθόλου τυχαίο που οι εκάστοτε κάτοικοι ασπάζονται την ίδια θεωρία δηλαδή πως η χωρα τους ειναι το μαύρο πρόβατο

Επειδή αυτό το ασκ έχει να κάνει με το ποστ μου που έλεγε ότι για να επιβιώσεις στην Ελλάδα πρέπει να είσαι ή φασίστας ή πλούσιος ή απλά μαλάκας. Ειλικρινά τώρα αγαπητέ Ανώνυμε, συνεχίζεις να πιστεύεις το ίδιο, ακόμα και μετά από τη χτεσινή δολοφονία του Αντώνη Καρυώτη στον Πειραιά;

Μεγάλωσα στον Πειραιά και μένω στην Αγγλία τα τελευταία 8 χρόνια και όχι, δεν ασπαζόμαστε την ίδια θεωρία. Ναι, σε άλλες χώρες είναι καλύτερα, γιατί υπάρχει ένας έστω υποτυπώδης κρατικός μηχανισμός που σε προστατεύει. Εδώ, ααααν τύχει και επιβιώσεις από φωτιές, πλημμύρες, επίθεση φασιστών στο Κερατσίνι, όπλο αστυνομικού στα Εξάρχεια και σύγκρουση τρένου στα Τέμπη αλλά βρεθείς π.χ. με καρκίνο στον Πειραιά, το ογκολογικό νοσοκομείο σου ακυρώνει τη χημειοθεραπεία λόγω υποχρηματοδότησης. Δε θα κάνω λόγο για το να τύχει να είσαι και μετανάστης, έχεις ήδη πνιγεί ή καεί 'καταλάθος'.

Αλλά εμείς συνεχίζουμε να κάνουμε τα ίδια λάθη, υποστηρίζουμε τους ίδιους φορείς, καθόμαστε παθητικά και τρώμε ό,τι μας δώσουν τα ΜΜΕ και οι κυβερνητικοί εκπρόσωποι περί αποποίησης ευθυνών και 'κλιματικής αλλαγής'. Μήπως αντί για να χαρακτηρίζουμε τη χώρα μαύρο πρόβατο είμαστε εμείς τα πρόβατα; - Λέω εγώ τώρα